Скорагаворка

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі

Скорагаво́рка[1], быстрамо́ўка[2][3] — фальклёрны твор, пабудаваны на спалучэньні гукаў, якія перашкаджаюць хутка й выразна вымаўляць словы; жанр народна-паэтычнай творчасьці. Скорагаворкі пашыраны ў дзіцячым фальклёры й выкарыстоўваюцца для трэніроўкі дыкцыі. Напрыклад: «Пекар Пётар пёк пірог».

Зборнікі беларускіх скорагаворак[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Іншыя кнігі, у якіх можна знайсьці скорагаворкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Беларуская энцыкляпэдыя: У 18 т. Т.14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 14. — 512 с. — 10 000 ас. — ISBN 985-11-0238-5 (Т. 14)

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]