Галоўчынскія

	Галоўчынскія; лац. Hałoŭčynskija
	Герб Лебедзь
Краіна паходжаньня:	Вялікае Княства Літоўскае

Галоўчынскія, Галаўчынскія — княскі род гербу Лебедзь у Вялікім Княстве Літоўскім.

Прозьвішча ўтварылася ад мястэчка Галоўчына каля Друцку. Пачынальнікам роду быў князь Мацьвей Мікіцініч, які прыехаў з дваром Алены, жонкі вялікага князя Аляксандра.

Паводле Каспэра Нясецкага паходзілі ад северскай галіны Рурыкавічаў. Самі Галоўчынскія часам выводзілі сябе з князёў Рапалоўскіх^[1]. Аднак генэалягічны зьвязак з гэтымі князямі не прасочваецца^[2].

Дзякуючы наданьням вялікай княгіні Алены адразу ўвайшлі ў лік найбольш заможных фэўдалаў Вялікага Княства Літоўскага. Спачатку спавядалі праваслаўе, пазьней перайшлі ў каталіцтва.

Згасаньне роду ў мужчынскай лініі адбылося зь сьмерцю князя Мікалая ў 1658 годзе.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

^ Wolff J. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca XIV w. — Warszawa, 1895.
^ Пазднякоў В. Галоўчынскія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 489.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — 684 с. — ISBN 985-11-0314-4

[1] Wolff J. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca XIV w. — Warszawa, 1895.

[evkl-2] Пазднякоў В. Галоўчынскія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 489.

[1]

[2]