Людовік II (кароль Італіі)
Людо́вік ІI (825 — 12 жніўня 875) — кароль Італіі (844—875), кароль Праванса (863—875), імпэратар Захаду (850—875) з дынастыі Каралінгаў. Сын імпэратара Лётара I і Ірмэнгарды Турскай.
Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Неўзабаве пасьля заключэньня Вэрдэнскай дамовы 843 году бацька адаслаў Людовіка ў Італію. Папа рымскі Сэргіюш II пайшоў насустрач маладому ўладару й зладзіў у ягоны гонар цудоўны прыём ў чэрвені 844 году, урачыста каранаваўшы яго каралём Італіі.
У 846 годзе арабы падняліся па Тыбры да самага Рыма й захапілі яго, у тым ліку разрабавалі сабор сьвятога Пятра. Кароль Людовік ўступіў у бітву зь імі, але пацярпеў паразу й ледзь здолеў выратавацца. У 850 годзе папа Леў IV вянчаў Людовіка імпэратарскай каронай. Князь Салерна Сыконульф зьявіўся да Людовіка, прысягнуўшы яму на вернасьць і заплаціўшы значную суму грошай. Заручыўшыся зьвязам зь ім, Людовік рушыў супраць арабаў з усім сваім войскам, што знаходзілася ў Італіі. Князь Бэнэвэнта выдаў яму знаходзіўшыхся ў ягоным горадзе арабаў, і Людовік загадаў пакараць сьмерцю іх, але гэтая лютасьць не спыніла ворагаў, якія рабілі жудасныя спусташэньні. Людовік дарэмна аблажыў Бары й неўзабаве адступіў.
Па Прумскім падзеле, зробленым ягоным бацькам Лётарам I 19 верасьня 855 году, Людовік II захаваў за сабой Італьянскае каралеўства й імпэратарскі тытул.
Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Людовік II (кароль Італіі) — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
|