Тацяна Сапач

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Тацяна Дубавец
Тацяна Сапач, 1991 год
Тацяна Сапач, 1991 год
Асабістыя зьвесткі
Псэўданімы Тацяна Сапач
Нарадзілася 26 жніўня 1962(1962-08-26) або 1962[1]
Памерла 27 сьнежня 2010(2010-12-27) або 2010[1]
Пахаваная
Сужэнец Сяргей Дубавец
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці паэтка, журналістка, перакладчыца
Мова беларуская мова[1]

Таця́на Дубаве́ц (псэўданім і дзявочае прозьвішча — Сапач; 26 жніўня 1962 в. Маркава, Маладэчанскі раён, Менская вобласьць — 27 сьнежня 2010, Аліта, Летува) — беларуская паэтка, журналістка і перакладчыца. Аўтарка двух паэтычных зборнікаў.

Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Скончыла факультэт журналістыкі БДУ. Ад часу паступленьня ва ўнівэрсытэт далучылася за руху за незалежнасьць. Удзельніца першых падпольных незалежніцкіх студэнцкіх гурткоў. Разам з мужам Сяргеем Дубаўцом, прыехаўшы працаваць па разьмеркаваньні ў Гомель, стварылі маладзёвую грамадзка-палітычную краязнаўчую суполку Талака (Гомель). У 1987 годзе заснавала культуралягічную праграму «Альбаросіка» на Беларускім радыё.

Разам з мужам Сяргеем Дубаўцом пераехала ў Вільню, каб аднавіць віленскі беларускі асяродак. Сапач была адной з аўтарак «Нашай Нівы» пачатку 90-х.

З 1991 рэдактарка і аўтарка праграмы «Віленскі сшытак» на Летувіскім нацыянальным тэлебачаньні. У 2000—2001 гадох супрацоўнічала з радыёстанцыяй «Балтыйскія хвалі». Адна з аўтарак перадачаў «Палітычная геаграфія» і «Начная чытанка» на Радыё «Свабода». Сябра Саюзу беларускіх пісьменьнікаў[2]. Разам зь Сяржуком Вітушкам была іныцыятаркай і арганізатаркай беларусамоўных набажэнстваў у віленскай царкве Сьв. Мікалая на вул. Вялікай.

Уначы на 28 сьнежня 2010 году Сяргей Дубавец і Тацяна Сапач трапілі ў аўтакатастрофу. Аварыя здарылася на тэрыторыі Летувы, пад Алітай за 100 км ад Вільні, каля 22:00 27 сьнежня паводле беларускага часу[3]. Тацяна загінула, Сяргей Дубавец быў паранены. Сям’я вярталася ад дачкі, якая нядаўна нарадзіла ім унучку[4].

Творчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вершы друкаваліся ў пэрыёдыцы («Літаратура», «Крыніца», «Наша Ніва» і інш.) і калектыўных зборніках («Тутэйшыя» — Менск, 1989; «Дарункі бацькоўскай зямлі» — Менск, 2001; «Я тут бачу свой край…» — Менск, 2005; «Словы і фарбы» — Вільня, 2007; анталёгія беларускай паэзіі «Сьвятло ў вокнах» — Вільня, 2008).

Вершы перакладаліся на ангельскую, летувіскую, расейскую, польскую мовы. У альманаху «Словы і фарбы» дэбютавала як перакладчыца летувіскай паэзіі.

  • зборнік паэзіі «Восень» (1992)
  • зборнік «Няхай не пакіне нас восень / Do not abandon us, Autumn» (2008)

На яе вершы пакладзеныя песьні гурту «Новае Неба».

Мовазнавец і паэт Юрась Пацюпа адзначыў творчасьць Тацяны Сапач наступным чынам:[5]

Яна была з тых, каго называюць паэтам ад Бога. Пасьля яе першай публікацыі я зразумеў, што зьявіўся голас ні да каго не падобны. Можна ганарыцца, што ў нашым пакаленьні была такая паэтка. Яна ашчадна ставілася да слова. Лепш пісаць мала, чым пісаць слаба.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]