Трансфарматар

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Разьмеркавальны трансфарматар з цэнтральным адводам другаснай абмоткі выкарыстоўваецца для забесьпячэньня «спліт-фазы» магутнасьці для жылых памяшканьняў ці малых камэрцыйных службаў у Паўночнай Амэрыцы. Як правіла, намінальная напруга скаладае 120/240 вольт[1].

Трансфарматар — статычная (якая ня мае рухомых частак) электрамагнітная прылада для ператварэньня пры дапамозе электрамагнітнай індукцыі зьменнага току адной напругі ў зьменны ток звычайна іншай напругі пры нязьменнай частасьці і без істотных стратаў магутнасьці. Трансфарматары выкарыстоўваюцца для павелічэньня або памяншэньня зьменнага напружаньня ў электрычных сілавых ланцугах. З моманту вынаходзтва першага трансфарматару сталага напружаньня ў 1885 годзе, трансфарматары сталі важнымі прыладамі для перадачы, разьмеркаваньня і выкарыстаньня зьменнага току электрычнай энэргіі[2]. У электронных і электрычных сілавых ланцугах на сёньня маецца шырокі асартымэнт трансфарматарных канструкцыяў.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Разьвіцьцё трансфарматараў пачалося ў 1831 годзе, калі Майкл Фарадэй адкрыў зьяву электрамагнітнай індукцыі. Гэтае адкрыцьцё зрабілася найбольш значным унёскам, бо на гэтай зьяве заснаваны прынцып работы кожнага трансфарматара. Упершыню прыкладныя накіды схемы трансфарматара зьявіліся ў працах Джозэфа Гэнры і Майкла Фарадэя.

Фарадэй праводзіў экспэрымэнты па індукцыі паміж віткамі дроту, у тым ліку абмоткі пары шпулек вакол жалезнага колца, такім чынам, ствараючы першы тараідальны трансфарматар з замкнёным сардэчнікам. Аднак ягоны трансфарматар выкарыстоўваў толькі асобныя імпульсы току, такім чынам Фарадэя ня выявіў сувязь паміж стаўленьнем віткоў і электрарухальнай сілай у абмотках. Першым тып трансфарматара, які атрымаў шырокае прымяненьне сталася індукцыйная шпулька, вынайдзены Нікаласам Каланам з Мэйнуцкага каледжа, што месьціцца ў Ірляндыі, у 1836 годзе. Ён быў адным зь першых дасьледчыкаў, якія выявілі, што чым большая другасная абмотка ў адносінах да першаснай абмотцы, тым большай будзе электрарухальная сіла другаснай абмотцы. Паміж 1830-мі і 1870-мі гадамі, намаганьні навукоўцаў і вынаходнікаў па стварэньні палепшаных індукцыйных шпулек, у асноўным мэтадам спробаў і памылак, павольна выявілі асноўныя прынцыпы трансфарматараў.

30 лістапада 1876 году Павал Яблачкаў атрымаў патэнт на трансфарматар з разамкнёным сардэчнікам.

Склад[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Усе трансфарматары складаюцца з:

  • Двух навояў: першаснага і другаснага (магчымыя выпадкі, калі другасных навояў некалькі)
  • Магнітаправод (выкананы з фэрамагнітнага матэрыяла)

Каэфіцыент трансфармацыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Ступень зьмяненьня (трансфармацыі) ацэньваецца пры дапамозе каэфіцыенту трансфармацыі KTP

дзе:

E1 — ЭРС у першасным навоі
E2 — ЭРС у другасным навоі
W1 — колькасьць віткоў у першасным навоі
W2 — колькасьць віткоў у другасным навоі

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Mack, James E.; Shoemaker, Thomas (2006). «Chapter 15 — Distribution Transformers» (11th ed.). New York: McGraw-Hill. — С. 15–22. ISBN 0-07-146789-0.
  2. ^ Bedell, Frederick. «History of A-C Wave Form, Its Determination and Standardization». Transactions of the American Institute of Electrical Engineers. 61 (12): 864. doi:10.1109/T-AIEE.1942.5058456.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Трансфарматарсховішча мультымэдыйных матэрыялаў