Хакасы

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Хакасы
Колькасьць каля 75 000
Рэгіёны пражываньня Расея (Хакасія – 63 643, Краснаярскі край – 4 102, Тува – 877)
Мовы хакаская мова
Рэлігія Праваслаўе, Шаманства.
Блізкія этнасы кіргізы, шорцы, алтайцы, телеуты

Хака́сы (саманазва тадар, мн. л. тадарлар; састарэлае — мінусінскія татары, абака́нскія (енісе́йскія) татары, а́чынскія татары) — цюркскі народ Расеі, што жыве ў Хакасіі і сумежных абласьцях Расеі — Тува, Краснаярскі край, Кемераўская вобласьць і Алтайскі край. Вера маецца свая «мясцовая» і праваслаўныя расейцы спрабуюць распаўсюдзіць праваслаўе.[1].

Падзел хакасаў[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Хакасы дзеляцца на некалькі частак паводле гаворкі::

  • качынцы (хааш, хаас) — першыя згадкі ў 1608 годзе.
  • койбалы (хойбал) — нейснуючая зараз частка хакасаў[2];
  • кызыльцы (хызыл) — частка хакасаў, што жыве ля ракі Чорны юс;
  • сагайцы (сағай) — нейснуючая частка хакасаў. Узгадваюцца ў 1620 годзе, як людзі, што ня плацяць даніны расейскаму цару[3].
Мінусінскія татары. Пачатак 20 стагоддзя

Лічэбнасьць хакасаў у Хакасіі ў 1926—2010 гадах[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Колькасьць хакасаў паводле перпісу 2010 году складае 72 959 чалавек[4].

1926 перапіс 1939 перапіс 1959 перапіс 1970 перапіс 1979 перапіс 1989 перапіс 2002 перапіс 2010 перапіс
Лічэбнасьць хакасаў у Хакасіі 44,219 (49.8%) 45,799 (16.8%) 48,512 (11.8%) 54,750 (12.3%) 57,281 (11.5%) 62,859 (11.1%) 65,431 (12.0%) 63,643 (12,1%)
Пачатак 20 стагоддзя
Пачатак 21 стагоддзя

Можна чытаць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Бахрушин С. В. Енисейские киргизы в XVII в. // Научные труды III. Избранные работы по истории Сибири XVI—XVII вв. Ч. 2. История народов Сибири в XVI—XVII вв. М.: Издательство Академии Наук СССР, 1955.
  • Козьмин, Николай Николаевич|Козьмин Н. Н. Хакасы: историко-этнографический и хозяйственный очерк Минусинского края. — Іркутск: Изд. Иркут.секции науч. работников Рабпроса, 1925. — Х, 185 с — (Краеведческая сер. № 4 / под ред. М. А. Азадовского; вып. V). — Библиогр. в примеч. в конце каждой гл.
  • Баскаков Н. А. Тюркские языки, М., 1960, 2006
  • Текин Т. Проблема классификации тюркских языков // Проблемы современной тюркологии: материалы II Всесоюзной тюркологической конференции. — Алма-Ата: Наука, 1980 — С. 387—390
  • Языки мира. Тюркские языки, Бишкек, 1997

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Филатов С. Б., Юззелл Л. Хакасия. Сгусток религиозных проблем Сибири
  2. ^ Хелимский Е. А. Очерк истории самодийских народов // Финно-угорский мир. Ред. Д. Нановски. Будапешт, 1996, 101—115. [1], с. 34-35; Он же. Древнейшие угорско-самодийские языковые связи (Анализ некоторых аспектов генетических и ареальных взаимоотношений между уральскими языками). Автореферат канд. дисс. Тарту, 1979, 20 стр. С. 7 [2]
  3. ^ http://www.nbdrx.ru/pdf/staty/ax0000014.pdf
  4. ^ Окончательные итоги Всероссийской переписи населения 2010 года