Царква Сьвятых Барыса і Глеба (Горадня)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Помнік сакральнай архітэктуры
Царква Сьвятых Барыса і Глеба
Барысаглебская царква
Барысаглебская царква
Краіна Беларусь
Места Горадня
Каардынаты 53°40′42″ пн. ш. 23°49′6″ у. д. / 53.67833° пн. ш. 23.81833° у. д. / 53.67833; 23.81833Каардынаты: 53°40′42″ пн. ш. 23°49′6″ у. д. / 53.67833° пн. ш. 23.81833° у. д. / 53.67833; 23.81833
Канфэсія праваслаўе
Эпархія Гарадзенская і Ваўкавыская япархія[d] 
Тып будынка царква
Архітэктурны стыль Гарадзенская архітэктурная школа
Аўтар праекту Пётар Міланег
Першае згадваньне 1184
Статус Дзяржаўны сьпіс гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь і Аб’ект з папярэдняга сьпісу Сусьветнае спадчыны[d]
Стан Ахоўная зона
Сайт Афіцыйны сайт
Царква Сьвятых Барыса і Глеба на мапе Беларусі
Царква Сьвятых Барыса і Глеба
Царква Сьвятых Барыса і Глеба
Царква Сьвятых Барыса і Глеба
Царква Сьвятых Барыса і Глеба на Вікісховішчы

Царква Сьвятых Барыса і Глеба, таксама Калоская або Калажанская царква — помнік архітэктуры XII стагодзьдзя ў Горадні. Знаходзіцца ў прадмесьці Каложы, на высокім беразе Нёману, побач з Старым замкам. Пры пабудове была ў юрысдыкцыі Канстантынопальскага патрыярхату, цяпер — у валоданьні Маскоўскага патрыярхату. Дзее. Адзіны твор Гарадзенскай школы дойлідзтва, які захаваўся[a]. Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Беларусі.

Гарадзенская Барысаглебская царква мае ўнікальныя архітэктурныя асаблівасьці — гэта маёлікавая падлога, галасьнікі, каменныя ўстаўкі, узоры з керамічных плітак. Да 1915 году тут захоўваўся цудоўны абраз Маці Божай Калажанскай.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Раньнія часы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У Іпацьеўскім летапісе пад 1183 годам паведамляецца: «Того же лѣт̑ Городенъ погорѣ всь . и цр҃кы каменаӕ. ѿ блистаниӕ молниѣ и шибениӕ грома»[1]. Аднак няма пэўнасьці, ці вядзецца пра Горадню і канкрэтна пра Калоскую царкву. З прычыны асьвячэньня ў гонар духоўных заступнікаў Барыса і Глеба Ўсеваладавічаў, мяркуецца, што царкву заснавалі за часамі іх кіраваньня. Тым часам мураваную царкву збудавалі ў другой палове XII стагодзьдзя[2] (заклалі ў пачатку 1180-х гадоў[3]). Другая назва царквы — Калоская або Калажанская — паходзіць ад назвы прадмесьця Пскова Каложы, адкуль у 1405 годзе Вітаўт перасяліў жыхароў у Горадню[4]. Паводле іншае вэрсіі, царква атрымала сваю назву ад славянскага слова Каложань, якое азначае месца, дзе б’юць шматлікія крыніцы, і якое шанавалася паганцамі[5].

Вялікае Княства Літоўскае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Маці Божая Калажанская

Мяркуецца, што царква магла атрымаць пашкоджаньні пры аблогах і штурмах Горадні крыжакамі ў XIII — пачатку XIV ст., па чым яе аднавілі. У XV ст. пры царкве пачаў дзеяць манастыр(pl)[6]. Каля 1500 году вялікі князь Аляксандар падараваў манастыру сад на беразе Нёмана. У пачатку XVI ст. будынак царквы рэканструявалі коштам Богуша Багавіцінавіча. У 1508 і 1538 гадох ахвяраваньні манастыру рабіў вялікі князь Жыгімонт Стары.

У канцы XVI ст. царква і манастыр прынялі Берасьцейскую унію. Зь сярэдзіны XVII ст. вядомасьць атрымаў цудоўны абраз Маці Божай Калажанскай. У 1720 годзе высокая вада на Нёмане прычынілася да падмываньня царкоўнага ўзгорку, ад чаго будынак царквы пахіліўся.

Пад уладай Расейска імпэрыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па трэцім падзеле Рэчы Паспалітай (1795 год), калі Горадня апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, царква працягвала дзеяць як уніяцкая. Аднак па гвалтоўнай ліквідацыі Грэцка-Каталіцкай (Уніяцкай) царквы ў 1839 годзе расейскія ўлады адабралі царкву разам з манастыром у Сьвятога Пасаду і перадалі ў валоданьне Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскай царквы).

У 1853—1859 гадох з прычыны зруху грунту абвалілася частка заходняй сьцяны і скляпеньняў царквы. У 1872—1873 гадох праводзілася рэканструкцыя будынка. Тады ж у апсыдзе стварылі капліцу Сьвятых Барыса і Глеба. У 1889 годзе абвалілася паўднёвая апсыда[7]. У 1897 годзе бераг каля царквы ўмацавалі. У 1889—1911 гадох страчаныя мураваныя сьцены адбудавалі ў дрэве.

У другой палове XIX ст. царкву дасьледаваў Васіль Гразноў, у пачатку XX ст. — Пётар Пакрышкін.

Найноўшы час[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

За часамі міжваеннай Польскай Рэспублікі ў 1934—1939 гадох праводзілася паўторная рэстаўрацыя царквы. У 1935 годзе помнік дасьледаваў археоляг Юзэф Ядкоўскі.

Па Другой сусьветнай вайны савецкія ўлады зачынілі царкву, будынак якой перадалі Гарадзенскаму абласному гістарычнаму музэю. Тут стварылі экспазыцыю, прысьвечаную навуковаму атэізму і антырэлігійнай прапаґандзе. У 1979 годзе будынак царквы перадалі Рэспубліканскаму музэю атэізму і гісторыі рэлігіі. У 1946 годзе царкву дасьледаваў Іван Хозераў, у 1982 і 1983—1984 гадох — Алег Трусаў і Павал Рапапорт. У 1970 і 1985—1987 гадох на помніку праводзіліся кансэрвацыйныя і рамонтныя працы.

У 1991 годзе будынак царквы перадалі Беларускаму экзархату Маскоўскага патрыярхату, у ёй аднавіліся набажэнствы[8]. У 1999 годзе Нацыянальны банк Беларусі адбіў манэту, прысьвечаную помніку архітэктуры. У 2004 годзе царкву ўнесьлі ў папярэдні сьпіс Сусьветнай спадчыны ЮНЭСКО ў катэгорыі «Культура»[9].

У 2018 годзе замянілі драўляную сьцяну царквы, якая была ў аварыйным стане[10]. У 2019 годзе ў царкве адкрылі частку фундамэнтаў з рэшткамі калёны, якія можна ўбачыць скрозь празрыстую шкляную падлогу[11].

Архітэктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Архітэктура царквы ня мае аналягаў сярод захаваных пабудоваў і нагадвае кампазыцыю больш раньняй Ніжняй царквы, вядомай з археалягічных дасьледаваньняў. Гэты факт дае магчымасьць выказаць здагадку пра існаваньне ў канцы XII стагодзьдзя ў Горадні адасобленай архітэктурнай школы, на якую часткова ўплываў раманскі стыль.

Царква — 3-апсыдны 6-слуповы крыжова-купальны храм. Падмурак складаецца з валуноў сярэдняй велічыні і заглыбляецца на 1,5 м. Захаваліся паўночная і частка заходняй сьцяны, тры апсыды і два заходнія падкупальныя слупы (дыямэтар каля 1,2 м). Даўжыня каля 21,5 м, шырыня 13,5 м. Таўшчыня сьценаў каля 1,2 м. Сьцены выкладаюцца з плінфы, у дэкаратыўных мэтах таксама выкарыстоўваецца цэгла. Фасады аздабляюцца лапаткамі прыступкавага профілю, устаўкамі з камянёў розных адценьняў з шліфаванай вонкавай паверхняй, рознакаляровымі паліванымі керамічнымі пліткамі. Сьцены ў верхняй частцы праразаюцца вузкімі аконнымі праёмамі з аркавымі перамычкамі[12].

У час рэстаўрацыйных працаў 1985—1986 гадоў знайшлі фрагмэнты фрэсак на ўнутранай сьцяне і шматлікія графіці на сьценах. У 1984 годзе Васіль Гразноў выявіў у муроўцы галасьнікі, ён жа выказаў меркаваньне, што царква мела фрэскавую размалёўку. Падлога ад пачатку выкладалася з паліваных квадратных, трыкутных і фігурных плітак, у XVIII ст. — з мармуровых плітаў. У бакавой апсыдзе захаваўся фрагмэнт падлогі XII стагодзьдзя[13].

Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Гістарычная графіка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Гістарычныя здымкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сучасныя здымкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Захавалася ня цалкам: скляпеньні і купал зьніклі даўно, паўднёвая і частка заходняй сьцяны абрынуліся ў раку праз апоўзень у 1853 годзе

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Іпацьеўскі летапіс
  2. ^ БЭ. — Мн.: 1997 Т. 5. С. 422.
  3. ^ Марціновіч А. Горадна, Горадзен, Гродна: нарысы. — Менск, 2008. С. 23.
  4. ^ Марціновіч А. Горадна, Горадзен, Гродна: нарысы. — Менск, 2008. С. 24.
  5. ^ Папко І. Каложа мяняе аблічча // Беларусь. № 1 (904), 2009. С. 34.
  6. ^ ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 500.
  7. ^ Архітэктура Беларусі. Энцыкл. — Менск, 1993. С. 166.
  8. ^ О храмах гродненского городского благочиния (рас.)
  9. ^ SS. Boris and Gleb (Kalozha) Church in the city of Hrodna (анг.)
  10. ^ Калоскай царкве ХІІ стагодзьдзя замянілі драўляную сьцяну. І гэта толькі першы этап рамонту, Радыё Свабода, 24 студзеня 2018 г.
  11. ^ У Каложы зьявілася акно ў падзямельле. Паглядзіце, як выглядае абноўленая царква. ФОТА, Радыё Свабода, 28 лютага 2019 г.
  12. ^ Архітэктура Беларусі. Энцыкл. — Менск, 1993. С. 167.
  13. ^ БЭ. — Мн.: 1997 Т. 5. С. 423.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь, шыфр  410Г000004