Ядзерны рэактар

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Ядзерны рэактар CROCUS

Ядзерны рэактар — прыстасаваньне, у якім ажыцьцяўляецца кіруемая ланцуговая ядзерная рэакцыя, што суправаджаецца выдзяленьнем энэргіі.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Першы ядзерны рэактар пабудаваны ў сьнежні 1942 году ў ЗША пад кіраўніцтвам Э. Фэрмі. У Эўропе першым ядзерным рэактарам стала ўстаноўка Ф-1. Яна была запушчана 25 сьнежня 1946 году ў Маскве пад кіраўніцтвам І. В. Курчатава[1].

Да 1978 году ў сьвеце працавала ўжо каля сотні ядзерных рэактараў розных тыпаў. Складнымі часткамі любога ядзернага рэактара зьяўляюцца: актыўная зона зь ядзерным палівам, звычайна аточаная адбівальнікам нэўтронаў, цепланосьбіт, сыстэма рэгуляваньня ланцуговай рэакцыі, радыяцыйная ахова, сыстэма дыстанцыйнага кіраваньня. У якасьці ядзернага паліва звычайна выкарыстоўваюць уран і плютон[2]. Асноўнай характарыстыкай ядзернага рэактара зьяўляецца яго магутнасьць. Магутнасьць у 1 МВт адпавядае ланцуговай рэакцыі, у якой адбываецца 3×1016 актаў дзяленьня ў 1 сэк.

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Грешилов А. А., Егупов Н. Д., Матущенко А. М. Ядерный щит. — М.: Логос, 2008. — 438 с. — ISBN 978-5-98704-272-0
  2. ^ Казанский, Ю. А. Кинетика ядерных реакторов. — Обнинск: Обнинский институт атомной энергетики, 1990. — С. 14. — 250 ас.