Віленскае ваяводзтва (1926—1939)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Віленскае ваяводзтва
Агульныя зьвесткі
Краіна Польская Рэспубліка
Статус ваяводзтва
Адміністрацыйны цэнтар Вільня
Улучае 9 паветаў
Найбольшы горад Вільня
Іншыя буйныя гарады Ашмяны
Сьвянцяны
Дзісна
Дата ўтварэньня 20 студзеня 1926 году
Дата скасаваньня 1939
Ваявода апошні — Артур Марушэўскі
Насельніцтва (1931) 1 276 000
Шчыльнасьць 44 чал./км²
Нацыянальны склад палякі — 59,7%
беларусы — 22,7%
габрэі — 8,5%
летувісы — 5,2%
расейцы — 3,4%
іншыя — 0,3%.
Плошча 29 011 км² (4-е месца)
Месцазнаходжаньне Віленскага ваяводзтва
Віленскае ваяводзтва на мапе
Код аўтам. нумароў WN
   Дадатковыя мультымэдыйныя матэрыялы

Віленскае ваяводзтва (па-польску: województwo wileńskie) — ваяводзтва ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі з 1926 году[1] да перадачы гэтай тэрыторыі Савецкім Саюзам Летуве і Беларускай ССР у верасьні 1939 году. Было ўтворанае ў 1923 годзе. Сталіца ваяводзтва знаходзілася ў Вільні.

Апісаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Большасьць тэрыторыі ваяводзтва складала Сярэдняя Літва, якая была інкарпараваная да Польшчы ў 1922 годзе. З 6 красавіка 1922 году да 22 сьнежня 1925 году тэрыторыя ваяводзтва была вядомая пад назвай Віленская Зямля.

Плошча ваяводзтва складала 29 011 квадратных кілямэтраў, а колькасьць насельніцтва паводле перапісу насельніцтва ў Польшчы ў 1931 годзе — 1 276 000 чалавек. Большасьць насельніцтва складалі палякі (59,5%) і беларусы (22,7%). Таксама былі летувісы (5,2%), расейцы (3,4%) і іншыя (0,3%) ўключна ў караімамі. У гарадох (за выняткам Вільні) значную колькасьць насельніцтва складалі жыды (8.5% ад усяго насельніцтва).[2] 61,2% былі прызнаныя рыма-каталікамі, 26,9% — праваслаўнымі, 9,4% — юдэйцамі, 2,4% прыпадалі на іншыя веравызнаньні.

Месцазнаходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Ваяводзтва разьмяшчалася ў паўночна-ўсходняй частцы дзяржавы, межавала з Савецкім Саюзам на ўсходзе, Летувай на захадзе, Латвіяй на поўначы Наваградзкім ваяводзтвам на поўдні і Беластоцкім ваяводзтвам на паўднёвым захадзе. Мясцовасьць была раўнінная, месцамі гарыстая, у склад ваяводзтва ўваходзілі некалькі азёраў (напрыклад, Нарач — найвялікшае возера Беларусі і найвялікшае возера Польшчы ў міжваенны пэрыяд). На 1 студзеня 1937 году лясы займалі 21.2% плошчы тэрыторыі ваяводзтва.

Гарады і адміністрацыйны падзел[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вільня зьяўлялася пятым па велічыні горадам у Польшчы (у 1939 годзе налічвала 195 тысячаў месьцічаў). Віленскае ваяводзтва налічвала 14 гарадоў.

У 1922—1939 гадох Віленскае ваяводзтва падзялялася на 9 паветаў:

Сталіцы паветаў паводле зьвестак на 1931 год налічвалі: Вільня — 190 172 жыхароў, Браслаў — 1587 жыхароў, Дзісна — 4413 жыхароў, Маладэчна — 1997 жыхароў, Ашмяны — 6000 жыхароў, Паставы — 974 жыхары, Сьвянцяны — 6000 жыхароў, Вялейка — 3417 жыхароў.

Падзел 1939 году[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1939 годзе выяводзтва было падзеленае паміж СССР і Летувіскай рэспублікай, а польскія дзяржаўныя дзеячы сышлі ў падпольле.[3]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Ustawa z dnia 22 grudnia 1925 r. w sprawie utworzenia województwa wileńskiego (Dz. U. Nr 6 poz. 29)(недаступная спасылка)  (пол.)
  2. ^ Паводле перапісу насельніцтва Польшчы 1931 году. «Drugi Powszechny Spis Ludności z dnia 9 XII 1931 r». Statystyka Polski D (34). 1939.
  3. ^ Заява рэгіянальнага ўраду ў Вільні  (пол.)