Гумар
Гу́мар (ад лац. humor) — інтэлектуальная здольнасьць падмячаць у зьявах іх камічныя бакі. Пачуцьцё гумару зьвязанае з уменьнем суб’екта выяўляць супярэчнасьці ў навакольным сьвеце[1].
У шырокім сэнсе — усё, што можа выклікаць сьмех ці ўсьмешку.
Этымалёгія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Слова гумар мае лацінскія карані. У антычнай мэдыцыне стан чалавека апісваўся суадносінамі чатырох вадкасьцяў — крыві, лімфы, жоўтай і чорнай жоўці — якія яны звалі «гумар» (гл.: гумаральны). Суадносіны й гармонія гэтых вадкасьцяў вызначалі здароўе й самаадчуваньне чалавека.
Віды гумару[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Існуюць розныя формы гумару: іронія, аксюмаран ці гульня словаў, пародыя, сатыра, анэкдот, жарт, калямбур і гэтак далей. Асаблівы від гумару ўяўляе сабой чорны гумар.
Нароўні з тэкставай формай, гумар можа быць таксама прадстаўлены ў графічным выглядзе — карыкатура, шарж і інш.
Псыхалёгія гумару[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Пачуцьцё гумару — здольнасьць суб’екта разумець гумар. Яно надае суб’екту ўпэўненасьці ў сабе й аптымізм. У крайніх выпадках выклікае пачуцьцё перавагі й улады над аб’ектам зьневажэньня.
Крыніцы й заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Психология. Словарь под ред. А. В. Петровского, М. Г. Ярошевского. Москва, Политиздат, 1990