Электронны галасавы фэномэн

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі

Электронны галасавы фэномэн, ЭГФ (па-ангельску: Electronic voice phenomenon, EVP) — спантаннае альбо наўмысна выкліканае выяўленьне на адмысловай апаратуры (магнітафон, радыё, тэлевізар, тэлефон, спэцыяльна сканструяванае абсталяваньне) невядомых галасоў, якія часта атасаямляюцца з ужо памерлымі людзьмі. Часам завецца проста «Белы шум».

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Томас Эдысан[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Першым навукоўцам, які зацікавіўся дадзеным пытаньнем, стаў знакаміты вынаходнік Томас Эдысан. У 1933 г. ён працаваў над прыладай, якое дазволіла бы чалавеку наладзіць сувязь з памерлымі людзьмі: «Калі наша асоба перажывае сьмерць, тады строга лягічна і навукова будзе дапусьціць, што яна захоўвае памяць, інтэлект, іншыя здольнасьці і веды, набытыя на гэтай Зямлі. Таму… калі мы зможам распрацаваць прыладу настолькі адчувальную, каб на яго магла ўздзейнічаць асоба, якая выжыла пасьля сьмерці, такая прылада, быўшы даступнай, павінна запісаць што-небудзь». Аднак не засталося ніякіх сьведчаньняў, што Эдысану атрымалася ажыцьцявіць задуманае.

Фрыдрых Юргенсан і Канстантын Раўдыў[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1959 годзе кінапрадусар з Швэцыі Фрыдрых Юргенсан запісваў сьпеў птушак у лесе. Ён быў уражаны, калі, пракручваючы запіс, ён пачуў мужчынскі голас, які нешта размаўляў аб «сьпеве птушак у начны час». Праслухоўваючы свае запісы больш уважліва, ён пачуў голас сваёй маці, які размаўляў на нямецкай і які назваў яго па імя. Юргенсан распавядаў, што калі ён пачуў голас сваёй маці, ён быў перакананы, што зрабіў важнае адкрыцьцё. У наступныя чатыры гады Юргенсан запісаў сотні паранармальных галасоў. Ён пракруціў свае запісы на міжнароднай прэс-канфэрэнцыі, і ў 1964 году апублікаваў кнігу «Галасы з Сусьвету» на швэдзкай, а затым яшчэ адну, «Радыёкантакт зь мёртвымі».

У 1967 годзе кніга Юргенсана «Радыёкантакт зь мёртвымі» была перакладзеная на нямецкую мову, і латвійскі псыхоляг доктар Канстантын Раўдыў прачытаў яе скептычна. Ён сустрэўся зь Юргенсанам для таго каб пазнаёміцца з мэтадалёгіяй, і неўзабаве паспрабаваў паўтарыць яго экспэрымэнты. У канчатковым выніку ён склаў каталог зь дзясяткаў тысяч галасоў, шматлікія зь якіх запісаныя пад строгім кантролем.

У 1971 годзе кіроўныя інжынэры з гуказапісвальнай кампаніі Pye Records вырашылі правесьці кантраляваны экспэрымэнт з Канстантынам Раўдывам. Яны запрасілі яго ў акустычную лябараторыю, экранаваную ад радыё- і тэлевізійных сыгналаў. Раўдыў выкарыстаў адзін магнітафон, які кантраляваўся іншым магнітафонам. Яму не дазвалялася дакранацца да абсталяваньня — толькі казаць у мікрафон. Яны вялі запіс васямнаццаць хвілін, і ніхто з удзельнікаў экспэрымэнту ня чуў ніякіх староньніх гукаў. Але калі навукоўцы праслухалі стужку, да іх зьдзіўленьня, тамака апынулася больш за дзьвесьце галасоў.

Джордж Мік[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1973 годзе амэрыканскі дасьледчык Джордж Мік пры садзейнічаньні калегі-электроншчыка Ўільяма О'Ніла пачаў працу над прыладай пад назовам "Сьпірыком", якое гіпатэтычна магло бы дазволіць ажыцьцявіць двухбаковую камунікацыю паміж зямным і пасьмяротным плянамі існаваньня. Распрацаваная імі прылада ўяўляла сабой набор генэратараў, якія імітавалі трынаццаць тонаў у дыяпазоне сьпелага мужчынскага голасу ў сукупнасьці з радыёсістэмай. Паводле заявы Міка і О'Ніла, ім атрымалася ўступіць у сувязь з навукоўцам з НАСА, які сканаў, па імя Джордж Джэфры Мюлер, і запісаць больш дваццаці гадзін дыялёгу. Частка гэтых запісаў была прадэманстраваная Мікам на міжнароднай прэс-канфэрэнцыі, якая склікалася ім у 1982 годзе.

Ганс Ота Кеніг[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1982 годзе нямецкі інжынэр Ганс Ота Кеніг пачаў разьвіваць новую тэхналёгію сьпірытычнай камунікацыі з ужываньнем электрамагнітных ваганьняў ультрагукавой частаты і аптычнай сыстэмы ў інфрачырвоным дыяпазоне. Пазьней ім быў разьвіты "тэлегенэратар" для атрыманьня малюнкаў з таго сьвету, а таксама прылада, якая выкарыстоўвала крышталі кварца, названая ім "гіпэрабшарнай сыстэмай". Дыяграмы гэтых прылад і асноўныя вынікі былі апублікаваныя ім у бюлетэні "Die Parastimme"(Паранармальны голас). Працэс атрыманьня аўдыё- і відэа сыгналаў Кеніг неаднаразова дэманстраваў на міжнародных канфэрэнцыях, у тым ліку на сымпозіўме ў г. Фульда, "псы-кангрэсе" у Базэлі, а таксама ў 1983 годзе ён выступіў c дэманстрацыяй свайго "ультрагукавога генэратара" у этэры найбуйнай эўрапейскай радыёстанцыі, Радыё Люксэмбурга.

Клаўс Шрайбэр[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У сярэдзіне 80-х гадоў Клаўс Шрайбэр з г. Ахен (Нямеччына) пачааў прымаць паранармальныя малюнкі на тэлеэкране, сярод якіх былі твары аўстрыйскай акторкі Ромі Шнайдэр, і розных памерлых чальцоў яго сям'і, асабліва дзьвюх памерлых жонак і дочкі Карэн, зь якой ён быў асабліва блізкі. Яго абсталяваньне, усталяванае пры дапамозе калегі Марціна Вэнзэля, уключала відэакамэру, нацэленую на тэлеэкран такім чынам, каб малюнак зь яе зноў перадавалася на экран, утворачы замкнёную завесу. Вынікам быў хаатычны фон, зь якога на некаторы час фармаваліся малюнкі. Працы Шрайбэра прысьвечаная кніга вядомага ў Люксэмбурзе тэле- і радыёкамэнтатара Райнэра Холбе. Таксама было зьнята некалькі дакумэнтальных фільмаў.

Харш-Фішбахі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1985 годзе шлюбная пара зь Люксэмбурга Мэг і Жуль Харш-Фішбах пасьля неаднаразовых экспэрымэнтаў з ЭГФ пачалі атрымліваць галасы праз радыё, якія вялі зь імі дыялёг, пазьней- малюнкі на тэлеэкране, паведамленьні па тэлефоне, а таксама шырокія тэксты, невядомым вобразам укаранёныя ў выглядзе файлаў на іх кампутар. Значная частка іх унікальнай працы была задакумэнтаваная такімі навукоўцамі, як прафэсар Эрнэст Зэнькоўскі, д-р Тэа Лочэр і д-р Ральф Дэтэрмаер. Разумныя крыніцы, якія мелі зносіны з Мэгі і Жулем, ідэнтыфікавалі сябе як група "Плынь часу" (Zeitstrom), у якую ўваходзілі першапраходцы ў сфэры ЭГФ Фрыдрых Юргенсан, д-р Канстантын Раўдыў, вандроўца і першаадкрывальнік возэра Танганьіка Рычард Фрэнсіс Бэртан, а таксама разумная сутнасьць, што прадставілася як "Тэхнік".

Мальхаф і Хомс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1987 годзе Фрыдрых Мальхаф і Адольф Хомс зь Нямеччыны незалежна адзін ад аднаго сталі экспэрымэнтаваць з ЭГФ. Празь некалькі месяцаў, калі яны пазналі аб працы адзін аднаго, яны сталі калегамі і сябрамі. З працягам іх экспэрымэнтаў слабыя галасы на радыё хутка разьвіліся ў доўгія і зразумелыя пасланьні. Затым яны пачалі атрымліваць тэлефонныя званкі ад сваіх духоўных калегаў, і пачынаючы з 1988 года - паведамленьні праз кампутар і паранармальныя тэлефонныя званкі. У 1994 годзе Адольф Хомс прыняў на тэлеэкране малюнак першапраходца ў сфэры ЭГФ Фрыдрыха Юргенсана, якое суправаджала кароткае пасланьне.

Анабэла Кардоза і прарыў-2004[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1998 годзе партугальскі дыплямат і эколяг Анабэла Кардоза пачаў атрымліваць паведамленьні праз радыё ад духоўнай групы, якая прадставілася як "Плынь часу". Гэтая назва супадала з той, што раней была дадзена шлюбнікам Харш-Фішбах. Дадзены фэномэн быў засьведчаны, у прыватнасьці, прафэсарам Дэвідам Фантаной, былым прэзыдэнтам Брытанскага Таварыства Псыхічных Дасьледаваньняў.

Доўгі час само існаваньне ЭГФ альбо ігнаравалася афіцыйнай навукай, альбо зводзілася проста да дакумэнтальнай фіксацыі вынікаў. Аднак у 2004 годзе групай навукоўцаў у складзе д-ра Анабэлы Кардоза, праф. радыёфізыкі Нэапальскага ўнівэрсытэта Марыё Фэста, праф. Дэвіда Фантаны і інжынэра Паола Прэсі была апублікаваная адмысловая справаздача[1]. У ёй апісваюцца дэталі экспэрымэнту, падчас якога былі ўпершыню атрыманыя аб'ектыўныя навуковыя доказы наяўнасьці ЭГФ, а таксама яго тыповыя характарыстыкі, карэннай выявай адрозныя ад характарыстак выпадковых радыётрансьляцыяў.

ЭГФ у кіно[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]