Аснова збудаваньня
Аснова збудаваньня — масіў грунту, які праз фундамэнт успрымае нагрузку ад збудаваньня і мае забясьпечваць агульную ўстойлівасьць да геалягічных працэсаў і сэйсмічных узьдзеяньняў (адсутнасьць апоўзьняў, зрушэньняў і выветранасьці грунтоў). Бывае прыродная (грунт бязь зьмены ўласьцівасьцяў) і штучная (грунт замацоўваецца і ўшчыльняецца)[1].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Аснова збудавання // Беларуская энцыклапедыя ў 18 тамах / Генадзь Пашкоў. — Менск: Беларуская энцыкляпэдыя, 1996. — Т. 2. — С. 39. — 512 с. — 10 000 ас. — ISBN 985-11-0061-7