Бакшты (Іўеўскі раён)
| Бакшты | |
| Вобласьць: | Гарадзенская |
| Раён: | Іўеўскі |
| Сельсавет: | Бакштаўскі |
| Насельніцтва: | 827 (1999) |
| Колькасьць двароў: | 348 |
| Тэлефонны код: | +375 1595 |
| Паштовы індэкс: | 231362 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 53°56′19.1″ пн. ш. 26°11′21.1″ у. д. / 53.938639° пн. ш. 26.189194° у. д.Каардынаты: 53°56′19.1″ пн. ш. 26°11′21.1″ у. д. / 53.938639° пн. ш. 26.189194° у. д. |
Бакшты на мапе Беларусі   Бакшты | |
 Галерэя здымкаў у Wikimedia Commons
| |
Бакшты — вёска ў Беларусі. Цэнтар Бакштаўскага сельсавету Іўеўскага раёну Гарадзенскай вобласьці. Насельніцтва 827 чал. (1999).
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У пісьмовых крыніцах узгадваецца ў хроніках крыжакоў XIV ст. У 1387 г. вялікі князь Вялікага княства Літоўскага Ягайла перадаў Бакшты Віленскаму эпіскапству. Пры вялікім князю Вялікага княства Літоўскага і каралю Польшчы Казіміру IV Ягелончыку (1440—1492) належалі Кежгайлам. У 1627 г. сяляне скардзіліся на мясцовага ксяндза Кеўля, які іх крыўдзіў, уводзіў цяжкія чыншы і іншыя падаткі.
У XIX — пачатку XX стагодзьдзя цэнтар воласьці Ашмянскага павету Віленскай губэрні. У 1845 г. заснавана народнае вучылішча (у 1861 г. 2 выкладчыкі, 64 вучні, бібліятэка). У 1861 г. у сяле 325 рэвіскіх душ, дзяржаўная ўласнасьць. У 1866 г. 83 двары, 918 жыхароў, 2 царквы, сынагога, школа, багадзельня, заезны двор, 2 карчмы. Паводле перапісу 1897 г. 1403 жыхароў, царква, малітоўны дом, вучылішча, 3 хлебазапасныя крамы, піцейныя дамы. У 1909 г. 102 двары, жыхароў, 915 дзесяцінаў зямлі.
У 1-ю сусьветную вайну з 1915 г. Бакшты захапілі германскае войска.
У 1921—1939 гг. цэнтар гміны Валожынскага павету Наваградзкага ваяводства Польшчы. У 1921 г. 110 двароў, 497 жыхароў, у засьценку Бакшты 9 двароў, 39 жыхароў. Дзейнічала падпольная ячэйка КПЗБ.
3 12 кастрычніка 1940 г. мястэчка (92 двароў, 414 жыхароў), цэнтар Бакштаўскага сельсавета Юрацішкаўскага раёна. Працавала 7-гадовая школа, хата-чытальня, пашта, фэльчарска-акушэрскі пункт, маслазавод. У склад сельсавету ў гэты час уваходзілі 23 населеныя пункты.
Напрыканцы чэрвеня 1941 г. акупавана нямецкімі войскамі. Пазьней вёска — буйны цэнтар партызанскага руху, базаваўся Лідзкі міжраённы падпольны партцэнтр КП(б)Б.
У 1950 годзе ў вёсцы спалены праваслаўны храм, з 1952 году службы адбаваліся ў мясцовых жыхароў па хатах[1]. У 1950 г. створаны калгас імя У. І. Ульянава. У 1970 г. 382 двары. Пасьля ў складзе калгаса У. І. Ульянава. Працаваў лесапункт па нарыхтоўцы драўніны, сярэдняя школа дзіцячы сад, клюб, бібліятэка, аптэка, камбінат бытавога абслугоўваньня, аддзяленьне сувязі, крамы.
3 1986 г. вёска знаходзіцца ў зоне радыяцыйнага кантролю.
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- 1999 — 348 двароў, 827 жыхароў.
Інфармацыя для турыстаў[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Стаянка пэрыяду мэзаліту — нэаліту (7-3-е тысячагодзьдзі да н. э.) — 4 км на поўнач ад вёскі (413В000289)
- Брацкая магіла савецкіх воінаў і партызанаў.
- Помнік у гонар Лідзкага міжраённага падпольнага партцэнтра КП(б)Б партызанскіх брыгад.
- Нямецкія абарончыя збудаваньні (1915—1918)
- Праваслаўная царква сьв. Панцеляймона (1995)
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
| ||||||||