Валянцін Лукша

	Валянцін Лукша
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	16 лістапада 1937; Полацак
Памёр	2012; Менск
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт, драматург, публіцыст
Гады творчасьці	з 1956
Жанр	верш, драма, публіцыстыка
Мова	беларуская
Дэбют	1956
Прэміі	мэдаль і Ганаровы знак А.П.Гайдара
Узнагароды	Літаратурная прэмія імя Петруся Броўкі[d]
	Творы на сайце Knihi.com

Валянці́н Анто́навіч Лу́кша (16 лістапада 1937, Полацак — 2012, Менск) — беларускі паэт, публіцыст, драматург.

Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Нарадзіўся ў сям’і служачага. Скончыў Полацкі лясны тэхнікум (1956) і Вышэйшую партыйную школу пры ЦК КПСС (1976). Працаваў памочнікам таксатара Пензенскай аэрафоталесаўпарадчай экспэдыцыі. У 1958 г. — інструктар Полацкага гаркаму камсамолу, камсорг трэсту № 16 «Нафтабуд». З 1961 г. — літсупрацоўнік полацкай газэты «Сцяг камунізма», загадчык аддзелу міжраённай газэты «Ленінская іскра» (Полацак), карэспандэнт Беларускага радыё, загадчык аддзелу літаратуры і мастацтва рэспубліканскай газэты «Чырвоная змена», адказны сакратар штомесячніка «На экранах Беларусі», з 1973 г. — старэйшы рэдактар, з 1975 г. — галоўны рэдактар Галоўнай рэдакцыі літаратурна-драматычнага вяшчаньня Беларускага радыё, у 1980—1998 гг. — дырэктар выдавецтва «Юнацтва». Сябра СП СССР з 1978 г., Сябра Саюзу пісьменьнікаў Беларусі^[1].

Творчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Літаратурную дзейнасьць пачаў у 1956 г. (апублікаваны верш у «Віцебскім рабочым»). Выйшлі кнігі вершаў «Гарады нараджаюцца сёньня» (1964), «Атава» (1969), «Споведзь» (1973), «Белыя берагі» (паэма-хроніка, 1981), «Радзімыя плямы» (вершы і фэльетоны, 1982), «Сьляды памяці» (вершы і паэма, 1986), «Агонь і попел» (драматычныя паэмы, 1989), кніжкі вершаў, казак для дзяцей «Аркестар» (1972), «Зялёная бальніца» (1974), «Лета — круглы год» (1978), «Крылаты цэх» (1982), «Чароўны камень» (1987). Выдаў кнігі публіцыстыкі «Наша полацкая прафэсія» (1966), «Рамантыкі шасьцідзясятых» (1967), «Дзесяць дарог да чароўнага» (1970), «Полацак» (1973).

Аўтар п’ес, пастаўленых на тэатральнай сцэне, тэлебачаньні і радыё, «Інтэгралы на цэгле» (1974), «Мая радня» (1975), «Свае крылы» (1976), «Вецер веку» (паводле аднайменнага рамана І. Гурскага, 1977), «Калі вяртаюцца буслы» (1982), «Асоль» (паводле твораў А. Грына, 1984), «Пад шыфрам „Зорачка“» (1985), «Чароўны камень» (1985).

Пераклаў п’есы Сяргея Міхалкова «Дарагі хлопчык» (1986), М.Рошчына «Уся Надзея» (1986), Е. Тарахоўскай «Казка пра Ямелю» (1990). Напісаў лібрэта опэры «Барвовы золак» (пастаўленая ў 1979).