Гукапіс

Гу́капіс — такія гукавыя паўторы ў вершаванай мове, якія ўзмацняюць яе мілагучнасьць і сэнсавую выразнасьць. Сярод іх вылучаюцца гукавая анафара, эпіфара, кальцо, стык. Асобнымі відамі гукапісу, апрача названых, зьяўляюцца алітэрацыя, асананс, гукаперайманьне. У паэтычнай практыцы, як правіла, усе яны выкарыстоўваюцца ў спалучэньні, суадносячыся зь лексыкай, інтанацыйна-сынтаксічнай арганізацыяй вершаванага радка.

Літаратура

• Рагойша В. П. Паэтычны слоўнік. — 3-е выд., дапрац. і дапоўн. — Менск: Беларуская навука, 2004. — 576 с. — 2000 ас. — ISBN 985-08-0598-6
• Рагойша В. П. Тэорыя літаратуры ў тэрмінах. — Менск: Беларуская энцыклапедыя, 2001. — 384 с. — 1000 ас. — ISBN 985-11-0197-4