Пачобуты
| Пачобуты лац. Pačobuty | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Гарадзенская |
| Раён: | Бераставіцкі |
| Сельсавет: | Канюхоўскі |
| Насельніцтва: | 149 чал. (2009)[1] |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1511 |
| Паштовы індэкс: | 231787 |
| СААТА: | 4204815052 |
| Нумарны знак: | 4 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 53°21′37″ пн. ш. 23°50′15″ у. д. / 53.36028° пн. ш. 23.8375° у. д.Каардынаты: 53°21′37″ пн. ш. 23°50′15″ у. д. / 53.36028° пн. ш. 23.8375° у. д. |
Пачобуты на мапе Беларусі ±   Пачобуты | |
Пачо́буты[2] (таксама — Пачабо́ты[2]) — вёска ў Беларусі, на правым беразе ракі Одлы. Уваходзяць у склад Канюхоўскага сельсавету Бераставіцкага раёну Гарадзенскай вобласьці.
Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Паца (Pazzo) і Бота або Бута — імёны германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова пац- (бац-, пэц-) (імя ліцьвінаў Пацолт; германскае імя Pätzold) паходзіць ад стараверхненямецкага baz 'лепшы'[4], а аснова -бут- (-бот-) (імёны ліцьвінаў Бутвід, Бутрык, Вільбут; германскія імёны Botvid, Butariks, Willebut) — ад усходнегерманскага but- з значэньнем 'корань, камель' (гепідзкае butilo 'камель')[5] або ад асновы -буд- (-бод-)[6].
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- 1999 год — 162 чалавекі
- 2009 год — 149 чалавек[1]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ а б Колькасьць насельніцтва Беларусі на кастрычнік 2009 году
- ^ а б Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9. (pdf) С. 116—117.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 253, 320—321.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 251.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 16.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 21.