Прыватызацыя ў Расеі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Расейскія пратэстоўцы супраць эканамічных рэформ

Прыватызацыя ў Расеі — шэраг постсавецкіх рэформаў, якія прывялі да маштабнай прыватызацыі дзяржаўных актываў у Расеі, асабліва ў прамысловым, энэргетычным і фінансавых сэктарах. У асноўным прыватызацыя праходзіла ў пачатку і сярэдзіне 1990-х гадоў пад кіраўніцтвам Барыса Ельцына, які заняў пасаду прэзыдэнта Расеі пасьля распаду Савецкага Саюза. Прыватызацыю прадпрыемстваў звычайна зьвязваюць зь імёнамі Ягора Гайдара і Анатоля Чубайса, якія займалі ў той час ключавыя пазыцыі ва ўрадзе.

У апошнія гады існаваньня Савецкага Саюза Міхаіл Гарбачоў аслабіў абмежаваньні на прыватную ўласнасьць і правёў некаторыя рынкавыя рэформы. Аднак непасрэдна палітыка прыватызацыі пачалася пазьней. У выніку прыватызацыя спрыяла пераходу Расеі ад савецкай плянавай эканомікі да рынкавай эканоміцы, што прывяло да рэзкага павышэньня ўзроўню эканамічнай няроўнасьці і абвалу СУП і прамысловай вытворчасьці[1].

Прыватызацыя спрыяла перадачы значных багацьцяў да адносна невялікай групы алігархаў, асабліва прыроднага газу і нафты[2]. Некаторыя «стратэгічныя» актывы, у тым ліку вялікая частка расейскай абарончай прамысловасьці, ня былі прыватызаваныя. Масавая прыватызацыя гэтай эпохі застаецца вельмі спрэчным пытаньнем у расейскім грамадзтве. Зь ей зьвязваюць занадта моцнае эканамічнае расслаеньне насельніцтва Расеі.

Анатоль Чубайс, адзін з ключавых фігур правядзеньня палітыкі прыватызацыі, пазьней выказаў думку, што адзін зь відаў прыватызацыі — закладныя аўкцыёны былі праведзены, у тым ліку, з мэтай не дапусьціць прыходу камуністаў да ўлады зноўку[2][3].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]