Уладзімер Гройсман

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Уладзімір Гройсман
16-ы прэм’ер-міністар Украіны
14 красавіка 2016 — 29 жніўня 2019
Прэзыдэнт: Пятро Парашэнка
Папярэднік: Арсень Яцанюк
Наступнік: Аляксей Ганчарук
12-ы старшыня Вярхоўнае Рады Ўкраіны
27 лістапада 2014 — 14 красавіка 2016
Прэзыдэнт: Пятро Парашэнка
Прэм’ер-міністар: Арсень Яцанюк
Папярэднік: Аляксандар Турчынаў
Наступнік: Андрэй Парубій
Віцэ-прэм’ер ураду і міністар мясцовага разьвіцьця, будаўніцтва і жыльлёвае гаспадаркі Ўкраіны
27 лютага 2014 — 27 лістапада 2014
Прэзыдэнт: Пятро Парашэнка
Прэм’ер-міністар: Арсень Яцанюк
Папярэднік: Генадзь Цемнік
Наступнік: Генадзь Зубко
Галава места Віньніца
26 сакавіка 2006 — 27 лютага 2014
Прэзыдэнт: Віктар Юшчанка
Віктар Януковіч
Аляксандар Турчынаў (в. а.)
Папярэднік: Аляксандар Дамброўскі
Наступнік: Сяргей Маргуноў
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся: 20 студзеня 1978 (46 гадоў)
Віньніца,
Украінская ССР,
СССР
Партыя: Блёк Пятра Парашэнкі
Сужэнец: Алена Іванаўна
Дзеці: Крысьціна, Юлія і Давыд
Бацька: Барыс Ісакавіч Гройсман
Адукацыя: вышэйшая
Узнагароды:
Ордэн «За заслугі» II ступені
Ордэн «За заслугі» II ступені
Ордэн «За заслугі» III ступені
Ордэн «За заслугі» III ступені

Уладзімер Барысавіч Гро́йсман (па-ўкраінску: Володимир Борисович Гройсман; нарадзіўся 20 студзеня 1978 году, Віньніца) — украінскі дзяржаўны дзяяч. Прэм’ер-міністар Украіны з 14 красавіка 2016 году па 29 жніўня 2019 году. Старшыня Вярхоўнай Рады Ўкраіны (з 27 лістапада 2014 да 14 красавіка 2016 году; у Раду быў абраны ў блёку Пятра Парашэнкі). Дарадца Рады народнае бясьпекі й абароны Украіны.[2]

З 2006 па 2014 рок — мескі галава Віньніцы. Віцэ-прэзыдэнт «Асацыяцыі местаў Украіны ў пытаньнях жыльлёвае гаспадаркі» (2010—2014). З 2014 году віцэ-прэм’ер ураду Ўкраіны і міністар мясцовага разьвіцьця, будаўніцтва і жыльлёвае гаспадаркі (з 27 лютага па 2 сьнежня 2014 року).

Дзяцінства і маладосьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1994 годзе скончыў Віньніцкую сярэднюю школу № 35. Ва ўзросьце 14 гадоў пачаў працоўную дзейнасьць у прадпрыемстве свайго бацькі. У жніўні 1994 году ва ўзросьце 16 гадоў быў прызначаны камэрцыйным дырэктарам прыватнага малога прадпрыемства «Вока», зь лістапада 1994 году — камэрцыйным дырэктарам прадпрыемства «Юнацтва» свайго бацькі Барыса Гройсмана, дэпутат Віньніцкае мескае рады 24-га скліканьня (2002—2006 гг.).

У 2003 годзе скончыў недзяржаўнае вышэйшую навучальную ўстанову — Міжрэгіянальную акадэмію кіраваньня людзьмі па спэцыяльнасьці «Правазнаўства». У лютым 2010 году скончыў Нацыянальную акадэмію дзяржаўнага кіраваньня пры Прэзыдэнце Ўкраіны, стаўшы магістрам па спэцыяльнасьці «Кіраваньне грамадзкім развіцьцём» і спэцыялізацыі «Упраўленьне на абласным і мясцовым узроўнях».

Дарослае жыцьцё[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

На пасадзе галавы места Віньніца[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 2002 годзе ва ўзросьце 24-х гадоў перамог на выбарах па акрузе № 29 і стаў самым маладым паслом Віньніцкае мескае рады. У лістападзе 2005 году абраны пісарам Віньніцкае мескае рады і выконваючым абавязкі галавы места Віньніца. У сакавіку 2006 году перамог на выбарах галавы места Віньніца.

На наступных выбарах 31 кастрычніка 2010 г. быў вылучаны на пасаду мескае галавы Віньніца ад грамады «Сумленьне Украіны» і пераабраны галавою са значнай падтрымкай — 77,8% галасоў.

На пасадзе мескага галавы Гройсман вёў праграму замены ліхтароў і асьвятленьня вуліцаў, якая была ўведзена яшчэ ў 2002 годзе; распачаў праект энэргазьберажэньня і максымальнага асьвятленьня места. Падчас першага року на пасадзе галавы места Віньніца пачаў маштабны рамонт асфальтавага пакрыцьця ўсіх магістральных і многіх другарадных вуліцаў места. У 2006 годзе дасягнуў значнага памяншэньня маштабаў стыхійнага гандлю.

У сьнежні 2006 году пасьля падпісаньня Мэмарандуму аб узаемаразуменьні паміж урадамі Швайцарскай Канфэдэрацыі і Ўкраіны спрыяў пачатку супрацоўніцтва паміж Віньніцаю і ўправаю Цюрыха. З 2007 па 2011 гады Віньніца атрымала ад Цюрыха 116 сьпісаных трамвайных вагонаў 1959 і 1960-х гадоў вытворчасьці. Пазьней у іх зьявіўся бясплатны Wi-Fi. У 2012 ініцыявана рэфармаваньня гарадскога транспарту, скарочана колькасьць маршрутных таксі. У 2013 годзе ў доўг закуплена 30 аўтобусаў і 40 тралейбусаў.

Акрамя замежнай падтрымкі былі створаны інструмэнты ўдзелу мясцовага капіталу ў разьвіцьці места. Так на ўмовах сумеснага фінансаваньня ў Віньніцы ўжо больш за 5 гадоў ажыцьцяўляецца пракладка вадаправода і каналізацыі, рамантуюцца вуліцы ў прыватным сэктары, зьмяшчаецца палігон цьвёрдых бытавых адходаў у прыгараднай ваколіцы.

У 2008 годзе спрыяў стварэньню першага «Празрыстага офісу» па прадастаўленьні адміністрацыйных паслуг насельніцтву, у далейшым сыстэма «празрыстых офісаў» на базе былых райвыканкамаў Віньніцы была распаўсюджаная па Ўкраіне.

З 2007 па 2013 гады дамогся прыходу ў Віньніцу зьнешніх інвэстыцый у аб’ёме больш чым 736 млн грн.

Служба ва ўрадзе Ўкраіны[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

27 лютага 2014 па запрашэньні прэм’ер-міністра Ўкраіны Арсеня Яцанюка заняў пасаду віцэ-прэм’ер-міністра Ўкраіны — міністар мясцовага разьвіцьця, будаўніцтва і жыльлёвае гаспадаркі. Асноўны напрамак дзейнасьці — правядзеньне задумы раздачы ўлады мясцовым урадам на месцах[3][4].

Выступіў каардынатарам рэформы дзяржаўных кантралюючых органаў. У пэрыяд лета-восень 2014 узначальваў: Урадавы антыкрызісны энэргетычны штаб; Дзяржаўную камісію па расьсьледаваньні прычын авіякатастрофы самалёта Боінг-777 (з 17 ліпеня 2014); каардынаваў працу штаба па працы зь бежанцамі; аднаўленьне Данбасу і працу зь міжнароднымі донарамі.

Старшыня Вярхоўнай Рады Ўкраіны[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У Вярхоўную Раду трапіў па сьпісеБлёка Парашэнка. Адзін з заклікаў яго перадвыбарнай кампаніі: «Ганаруся, што я — Украінец!».

27 лістапада 2014 абраны старшынём Вярхоўнай Рады Ўкраіны. 15 сьнежня 2014 зацьверджаны ў складзе РНБА.

Падтрымаў законапраект аб забароне расейскіх сэрыялаў, аднак яго падпісаньне зацягнулася, паколькі рэглямэнтных камітэт Вярхоўнай Рады разглядаў скаргу незадаволеных паслоў.

2 ліпеня 2015 падтрымаў скандальны і папулісцкі закон аб рэструктурызацыі валютных крэдытаў, у далейшым непадпісаны Прэзыдэнтам.

Падчас ўрадавага крызісу 2016 разглядаўся як адзін з магчымых прэтэндэнтаў на пасаду Прэм’ер-міністра Ўкраіны ад прыхільнікаў П. Парашэнкаі[5][6][7].

На чале ўраду Ўкраіны[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

14 красавіка 2016 абраны на пасаду Прэм’ер-міністра Ўкраіны[8][9][10]. Адпаведную пастанову падтрымалі 257 паслоў прыхільнікаў блёку Парашэнкі, Народнага фронту, групы «Адраджэньне» і групы «Воля народу»[11].

Узнагароды[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Ордэн «За заслугі» II ст. (27 чэрвеня 2012) — за значны асабісты ўклад у дзяржаўнае будаўніцтва, сацыяльна-эканамічнае, навукова-тэхнічнае, культурна-адукацыйнае разьвіцьцё Ўкраіны, важкія працоўныя дасягненьні і высокі прафэсіяналізм
  • Ордэн «За заслугі» III ст. (26 чэрвеня 2008) — за важкі асабісты ўклад у разьвіцьцё канстытуцыйных асноў ўкраінскай дзяржаўнасьці, шматгадовую добрасумленьную працу, высокі прафэсіяналізм і з нагоды Дня Канстытуцыі Ўкраіны

Узнагароджаны кавалерскім Крыжам Ордэна Заслуг Рэспублікі Польшча.

Асабістае жыцьцё[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Жанаты. Разам з жонкай Аленай выхоўвае дзьвюх дачок — Крысьціну і Юлію і сына Давыда.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]