Exegi monumentum

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі

Лепшы медзі сабе памятнік справіў я,
Болей ўсіх пірамід царскіх падняўся ён;
Не зруйнуе яго сівер, ні едкі дождж,
Ні гадоў чарада, вечнага часу рух.
Не саўсім я памру, лепшая часьць мяне
Не зазнае хаўтур; слава мая ўвесь час
Між патомкаў расьці будзе, пакуль ўсхадзіць
Зможа зь дзевай удвух на Капітольлі жрэц.
Аба мне гаварыць будуць: «Раджоны там,
Дзе шумлівы Аўфід шпарка ў палях імкне,
Дзе царыць над людзьмі бедны вадой Танай, —
Ён да славы дайшоў, хоць і не панам быў».
Першы стаў я складаць на эолійскі лад
Ў нашым родным краю песьні пад лірны звон.
Ўсе заслугі мае, Муза, з пашанай зьліч
І лаўровым вянком мне валасы пакрый.

Пераклад Максіма Багдановіча, 1911—1912

Exegi monumentum (па-лацінску: Я ўзьвёў помнік) — ода Гарацыюса, апошняя ў трэцяй кнізе «Одаў» (Carm. III, 30). Вядома таксама пад назвай «Да Мэльпамэны» (лац. Ad Melpomenem): Мэльпамэна традыцыйна лічыцца музай трагедыі, але першапачаткова ўспрымалася як муза песьні наогул.

Найбольш вядомым беларускім перакладам оды зьяўляецца пераклад Максіма Багдановіча.