Якуб Ганусавіч
| Асабістыя зьвесткі | |
|---|---|
| Памёр | па 1492 |
| Бацькі | Ганус Даўгердавіч |
Якуб Ганусавіч (? — па 1492) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, маршалак гаспадарскі (1482—1492) і дзяржаўца эйшыскі (1486—1492)
Асноўныя вотчынныя ўладаньні знаходзіліся ў Ашмянскім павеце.
Імя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўныя артыкулы: Імёны ліцьвінаў і Ганус (імя)
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Jacobus Hannussowycz (26 верасьня 1492 году)[1], Jacobus Hanussowycz (2 траўня 1494 году)[2], Jacobus Hanussowicz, 6 сакавіка 1498 году)[3], Якуб Ганусович[4]
Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Зь літоўскага баярскага роду, сын Гануса Даўгердавіча, старосты мерацкага. Магчыма, быў у сваяцтве зь віленскім біскупам Войцехам Табарам.
У 1482—1492 гадох быў маршалкам гаспадарскім, у 1486—1492 гадох — дзяржаўцам эйшыскім.
Ажаніўся з Соф’яй (нявысьветленага паходжаньня). Не пакінуў нашчадкаў.
26 верасьня 1492 году запісаў віленскаму біскупу Войцеху Табару маёнтак Відзы ды іншыя землі, што складалі траціну яго ўладаньняў. Хацеў спачыць у Віленскі бэрнардынскім касьцёле, запісаў бэрнардынам пэўную суму грошай. Біскуп мусіў клапаціцца пра памяць яго блізкіх[4].
Мова і культура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У сваім лацінамоўным наданьні віленскаму біскупу, зробленым у 1492 годзе, упамінае «народную» назву «гоны» (alias gony)[5]. Гэта адпавядае многім іншым тагачасным лацінскім граматам літоўскіх князёў і баяраў, дзе з азначэньнем «народны» («гутарковы») падаваліся менавіта беларускія словы[6].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Kodeks dyplomatyczny Katedry i Diecezji Wileńskiej: 1468—1501. T. 1, z. 2. — Kraków, 1939. S. 448.
- ^ Kodeks dyplomatyczny Katedry i Diecezji Wileńskiej: 1468—1501. T. 1, z. 2. — Kraków, 1939. S. 475.
- ^ Kodeks dyplomatyczny Katedry i Diecezji Wileńskiej: 1468—1501. T. 1, z. 2. — Kraków, 1939. S. 525—527.
- ^ а б Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 247.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 448.
- ^ Урбан П. Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — Менск: 2001. С. 39—46.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада / пераклад А. Мікус. — 2-е выд. — Смаленск: Інбелкульт, 2014. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4