Гізаўшчына
| Гізаўшчына лац. Hizaŭščyna / Gizaŭščyna | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Віцебская |
| Раён: | Шаркоўшчынскі |
| Сельсавет: | Ёдзкі |
| Насельніцтва: | 4 чал. (1999) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 2154 |
| Нумарны знак: | 2 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°27′11.3″ пн. ш. 27°17′17.5″ у. д. / 55.453139° пн. ш. 27.288194° у. д.Каардынаты: 55°27′11.3″ пн. ш. 27°17′17.5″ у. д. / 55.453139° пн. ш. 27.288194° у. д. |
Гізаўшчына на мапе Беларусі ±   Гізаўшчына | |
Гі́заўшчына[1] — вёска ў Беларусі, каля ракі Густаткі. Уваходзіць у склад Ёдзкага сельсавету Шаркоўшчынскага раёну Віцебскай вобласьці.
Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Геза (імя)
Геза або Гіза (Gesso, Giso) — імя германскага паходжаньня[2][3].
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У 1921—1939 гадох Гізаўшчына была ў складзе гміны Ёды, Дзісенскага павету Віленскага ваяводзтва Польскай Рэспублікі[4] (Заходняя Беларусь). У 1939 годзе далучаная да Беларускай ССР (Узьяднаньне Беларусі).
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf) С. 496.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 644, 1685.
- ^ к.и.н. А. С. Ануфриев, База данных «Церковная знать в окружении государей Оттоновской династии», Исторический факультет МГУ имени М. В. Ломоносова
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1. — Warszawa, 1938. S. 6.
- ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. VII, cz. II: Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka. — Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923. S. 52.
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1. — Warszawa, 1938. S. 6.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Gizowszczyzna, wieś, powiat dzisieński // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom II: Derenek — Gżack. — Warszawa, 1881. — S. 577