Каргаўды

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Каргаўды
лац. Karhaŭdy / Kargaŭdy
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Гарадзенская
Раён: Вярэнаўскі
Сельсавет: Гіркаўскі
Насельніцтва:
  • 93 чал. (2009)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1594
СААТА: 4213807031
Нумарны знак: 4
Геаграфічныя каардынаты: 54°1′27″ пн. ш. 24°55′25″ у. д. / 54.02417° пн. ш. 24.92361° у. д. / 54.02417; 24.92361Каардынаты: 54°1′27″ пн. ш. 24°55′25″ у. д. / 54.02417° пн. ш. 24.92361° у. д. / 54.02417; 24.92361
Каргаўды на мапе Беларусі ±
Каргаўды
Каргаўды
Каргаўды
Каргаўды
Каргаўды
Каргаўды

Каргаўды́[1]вёска ў Беларусі, у міжрэччы Начы і Радунькі. Уваходзяць у склад Гіркаўскага сельсавету Вярэнаўскага раёну Гарадзенскай вобласьці. На паўднёвым захадзе ад вёскі бярэ пачатак рака Барташунка.

Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Каргоўд

Карагалт (Caragolt) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -кар- (-кор-) (імёны ліцьвінаў Караман, Карымунт, Карыят; германскія імёны Caroman, Karmunt, Cariatto) паходзіць ад гоцкага kaurus 'цяжкі, важкі'[3] або гоцкага[4] і бургундзкага kara 'турбота, клопат'[5], а аснова -голд- (-голт-) (імёны ліцьвінаў Голдзін, Гоўдвік, Мінігаўд; германскія імёны Goldine, Goldwig, Minegolt) — ад гоцкага gulth 'золата'[6].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9. (pdf)
  2. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 258.
  3. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
  4. ^ K // Köbler G. Gotisches Wörterbuch. 4. Aufl, 2014.
  5. ^ Gamillscheg E. Romania Germanica. Bd. 3: Die Burgunder, Schlußwort. — Berlin und Leipzig, 1936. S. 134.
  6. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 114.