Альжуткі
| Альжуткі | |
| трансьліт. Aĺžutki | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Менская |
| Раён: | Мядзельскі |
| Сельсавет: | Будслаўскі |
| Насельніцтва: | 10 чал. (2009) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1797 |
| Паштовы індэкс: | 222374 |
| Нумарны знак: | 5 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°45′2.02″ пн. ш. 27°21′11.99″ у. д. / 54.7505611° пн. ш. 27.3533306° у. д.Каардынаты: 54°45′2.02″ пн. ш. 27°21′11.99″ у. д. / 54.7505611° пн. ш. 27.3533306° у. д. |
Альжуткі на мапе Беларусі ±   Альжуткі | |
Альжу́ткі[1] — вёска ў Мядзельскім раёне Менскай вобласьці Беларусі. Уваходзіць у склад Будслаўскага сельсавету.
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У 1904 г на месцы сучаснай вёскі знаходзіліся: сядзіба (валоданьне Міхневіча, 6 жыхароў), 2 вёскі Крывіцкай воласьці Вілейскага павету Віленскай губэрні (6 і 11 жыхароў). У 1908 годзе у вёсцы Ельжуткі было 3 двары, 15 жыхароў.
У 1921 вёска Крывіцкай гміны Вілейскага павету Віленскага ваяводзтва, 13 двароў, 76 жыхароў.
З 12.10.1940 г. у Пузырэўскім сельсавеце Крывіцкага раёну Вілейскай, з 20.09.1944 Маладзечанскай абласьцей, з 25.03.1952 г. у Будслаўскім сельсавеце таго ж раёна і вобласьці, з 20.01.1960 г. у Менскай вобласьці. З 25.12.1962 году ў Мядзельскім раёне. У 1949 годзе у вёсцы створаны калгас імя Дзімітрава. З красавіка 1965 вёска ў складзе саўгасу «Будслаўскі» (цэнтар — Будслаў), з 04.09.1991 году калгас.
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- 1931 год — 14 двароў, 83 жыхары.[2]
- 1960 год — 102 жыхары
- 1997 год — 14 двароў, 25 жыхароў
- 2009 год — 10 чалавек[3]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu)
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 28.
- ^ Вынікі перапісу 2009 году ў Беларусі
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Elżutki, zaścianek, powiat wilejski // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom II: Derenek — Gżack. — Warszawa, 1881. — S. 347