Більвін
| Більвін лац. Bilvin | |
| Biliwin | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Bilo + Wino |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Пільвін |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Більвін» | |
Більвін (Пільвін) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Білівін або Пілівін (Biliwin[1][2], *Piliwin) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова біл- (імёны ліцьвінаў Біліка, Білін, Більман; германскія імёны Biliko, Bilin, Billmann) паходзіць ад гоцкага *bili 'баявая сякера'[4], а аснова -він- (імёны ліцьвінаў Бутвін, Монтвін, Радавін; германскія імёны Butwin, Mondawin, Radowin) — ад гоцкага wins 'сябар'[5].
У Польшчы ў 1791 годзе адзначалася прозьвішча Bilwinowa (жаночае)[6].
У Польшчы адзначаецца прозьвішча Пільвін (Pilwin)[7].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Bilwiny (1744 год)[8]; jezioro Pilwin (1784 год)[9]; Dominik Bilwin +++, Bogusław Bilwin +++, Wawrzyniek Bilwin +++, Onufry Bilwin +++, Maciej Bilwin +++, Jan Bilwin +++, Tadeusz Bilwin… Antoni Bilwin (16 лістапада 1790 году)[10].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Анеля Сямёнаўна Більвінава — каталічка-мяшчанка з Кейданаў, якая мела ў валоданьні зямлю на 1889 год[11]
На гістарычнай Гарадзеншчыне існуюць вёскі Більвіны і Більвінова, на гістарычнай Віленшчыне — Пільвіны.
Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Adamek E. Die Räthsel unserer deutschen Schülernamen: An den Namen der niederösterreichischen Lehrerschaft erklärt. — Wien, 1894. S. 26.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 261.
- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1982. S. 114.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 85.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 235.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 254.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Komosa Ł. A. Dekanat wiłkomierski w 1784 r. w świetle opisów parafii. — Białystok, 2013. S. 125, 200.
- ^ Lietuvos Didžiosios Kunigaikštystės seimelių instrukcijos (1788—1790). — Vilnius, 2015. P. 136.
- ^ Алфавитный список землевладельцев Ковенской губернии. — Ковна, 1889. С. 32.