Ідэалёгія

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі

Ідэалёгія (па-грэцку: ἰδεολογία) — сыстэма палітычных, праўных, рэлігійных, маральных, эстэтычных і філязофскіх поглядаў і ідэяў, якія фармуюць сьветаадчуваньне пэўнай сукупнасьці людзей ці асобнага індывіда ў адносінах да рэчаіснасьці ці адзін да аднаго. Ідэалёгія служыць для таго, каб альбо прапанаваць зьмены ў грамадзтве або для захаваньня адданасьці вызначанага набору ідэалаў, калі ў грамадзтве ўжо склаўся канфармізм. Ідэалёгія зьяўляецца сукупнасьцю абстрактных прынцыпаў, якімі грамадзтва карыстаецца ў трактоўцы грамадзкіх справаў, і, такім чынам, яна займае бачнае месца ў палітыцы. Кожная палітычная ці эканамічная тэндэнцыя грунтуецца на пэўнай ідэалёгіі, бяз возірку на тое, выказана яна відавочна ў пэўнай абдуманай сыстэме ці не. Ідэалёгія гэта тое, як грамадзтва бачыць і інтэрпрэтуе сьвет. Згодна Полю Рыкёру, ідэалёгія выступае скажэньнем рэчаіснасьці, легітымізацыяй сыстэмы ўлады, інтэграцыяй сьвету ў нешта цэльнае з дапамогаю сымбалічных сыстэмаў, іманэнтных дзеяньню. Ідэалёгія імкнецца ўзаконіць аўтарытэт улады й парадку: улады — у сэнсе герархічных адносінаў між кіраўнікамі і падначаленымі; парадку — у сэнсе арганічных адносінаў між цэлым і часткаю.

Палітычная ідэалёгія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Палітычная ідэалёгія, як і любая іншая, складаецца спантанна або ствараецца адмыслова з набору ідэалягемаў з мэтай выкананьня ёю галоўнай функцыі, а менавіта: забясьпечваць праходжаньне працэсаў у ахопліваемай ёю вобласьці ў найболей эфэктыўным рэжыме й складнасьці, з вызначаным зададзеным ёю ўтрыманьнем, калі апошняя ўмова ўваходзіць у ідэалёгію, як складальны ейны атрыбут. Варта адрозьніваць ідэалёгію наогул, ад палітычнай у прыватнасьці[1]. Тым больш ад зьмястоўных інтэрпрэтацыяў ейных ідэалягемаў або сувязяў.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Першапачаткова тэрмін быў уведзены ў Францыі ў канцы XVIII стагодзьдзя Антуанам Дэсьцютам дэ Трасі, які разам з Эт’енам дэ Кандыльякам спрабаваў стварыць навуку аб агульных прынцыпах фармаваньня ідэяў і асноваў чалавечага веданьня. Гэтыя мысьляры спрабавалі зрабіць уплыў на палітыку, якая праводзілся Напалеонам, які лічыў, што яны спрабуюць замяніць палітычную рэальнасьць абстрактнымі сьцьвярджэньнямі, і нэгатыўна паставіўся да высунутых прапановаў.

Тыпы ідэалёгій[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Сьпіс ідэалёгій
Асноўныя тыпы ідэалёгій
Сацыяльна-палітычныя Эканамічныя Нацыянальна-этнічныя Іншыя
Анархізм Сацыял-дэмакратыя Нацыянал-сацыялізм Экалягізм
Кансэрватызм Камунізм Нацыяналізм Мэрытакратыя
Лібэралізм Капіталізм Шавінізм Трансгуманізм
Фашызм Нэа-лібэралізм
Імпэрыялізм

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Гаравец А. Школа паслухмянай ідэалогіі. Рэгіянальны партал. Сьветлагорск

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Рикёр П. Память, история, забвение. М.: Издательство гуманитарной литературы, 2004.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Ідэалёгіясховішча мультымэдыйных матэрыялаў