Дэйна
| Дэйна лац. Dejna | |
| Deina | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Dago + суфікс з элемэнтам -н- (-n-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Дайна, Дайнь |
| Зьвязаныя імёны | Дайніла, Дайнар |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Дэйна» | |
Дэйна (Дайна, Дайнь) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Дагіна, Дагена або Дэйна (Dagino, Dagena, Deina) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -даг- (дэйн-) (імёны ліцьвінаў Дайніла, Дайнар; германскія імёны Dainla, Deiner) паходзіць ад германскага daga 'палымяны, зіхатлівы, яркі, бліскучы'[2].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Daynowicz (1636 год)[3]; Jan Dayniewicz… Krzysztof Dayniewicz (1667 год)[4]; na miejscu P. Jana Dayniewicza[5], Jerzy Doyniewicz[6] (1690 год); Deynowa… Deynowo… Deynowka… Deynow (1744 год)[7]; Parafia Pogirska… Deynie[8], Parafia kietowiska… Dejnówka[9] (1784 год).
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Казімеж Дэйна (1947—1989) — польскі футбаліст
Дэйновічы (Dejnowicz) — літоўскі шляхецкі род зь Віленскага павету[10].
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпаміналіся фальварак Дэйнішкі (Дейнишки) і маёнтак Дэйны (Дейны) у Вількамірскім павеце, а таксам сяло Дэйнава (Дейново) у Лідзкім павеце[11].
Догенэн (Dogehnen) — былая вёска каля Нойгаўзэну ў Прусіі[12].
Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 392.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 30.
- ^ Paknys M. Vilniaus miestas ir miestieèiai 1636 m.: namai, gyventojai, sveèiai. — Vilnius, 2006. P. 170.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 1. — Warszawa, 2015. S. 434.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 97.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 108.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Komosa Ł. A. Dekanat wiłkomierski w 1784 r. w świetle opisów parafii. — Białystok, 2013. S. 93.
- ^ Vyskupo Ignoto Jokūbo Masalskio Kauno dekanato vizitacija 1782 m. — Vilnius, 2001. P. 622.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 462.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 238.
- ^ Палмайтис Л. Предложение по научной русификации исконных наименований перешедшей в состав России северной части бывшей Восточной Пруссии. — Европейский институт рассеянных этнических меньшинств, 2003. С. 52.