Братоша
| Асабістыя зьвесткі | |
|---|---|
| Нарадзіўся | не пазьней за 1360 |
| Памёр | да 1414 |
| Род | Зяновічы |
| Дзеці | Зянові, Ян |
| Дзейнасьць | арыстакрат |
Братоша Кайлутавіч (? — да 1414) — літоўскі баярын, набліжаны да вялікага князя Вітаўта. Пачынальнік роду Зяновічаў.
Асноўнае вотчыннае ўладаньне знаходзілася ў Мышы, таксама валодаў Паставамі і Глыбокім.
Імя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Братша (1387—1392 гады[1][2], 16 сьнежня 1388 году[3]), Bratosz Koilutouicz (1387—1394 гады)[4], Pratusch (23 красавіка 1398 году)[5]; Bratusch von der Mies[6], Bratus de Mys[7] (12 кастрычніка 1398 году); alze hern Brathusen (Brathus[8]; 1400 год)[9]; Brathocha cum Zenovio filio (18 студзеня 1401 году)[10]; Brathoscha (17 жніўня 1404 году)[11]; Bratosza[a] або Братоша[b] (1370—1387 гады)[12]; Овгимонта и Братошу (Наўгародзкі чацьверты летапіс[13] і Сафійскі першы летапіс[14]).
Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
З сэрбскага роду (магчыма, княскага), сын Кайлута.
Упершыню ўпамінаецца ў радзе полацкага князя Андрэя Альгердавіча (да 1387 году)[15]. У 1388 годзе езьдзіў разам з князем Альгімонтам з пасольствам ад князя Лугвена Альгердавіча ў Ноўгарад. Сярод іншых баяраў паручыўся князю Скіргайлу за Грыдку Канстанцінавіча. У 1398 годзе засьведчыў Гарадзенскую і Салінскую ўмовы з крыжакамі, у 1401 годзе — Віленска-Радамскую унію з палякамі. У 1399 годзе на даручэньне вялікага князя Вітаўта суправаджаў рыскіх паслоў у Полацак[16].
Меў сыноў Зяновія і Яна.
Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Поручная грамота за Гридка Константиновича (1387—1392), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 108.
- ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 98.
- ^ Поручная грамота за Братошу Койлутовича (1387—1394), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. P. 54.
- ^ Die Staatsverträge des Deutschen Ordens in Preussen im 15. Jahrhundert. Bd. 1. — Marburg, 1970. S. 12.
- ^ Liv-, Esth- und Curländisches Urkundenbuch nebst Regesten / Hrsg. von F. G. von Bunge. Bd. 4. — Reval, 1859. S. 226.
- ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 216.
- ^ Русско-ливонские акты. — СПб, 1868. С. 97.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 37.
- ^ Русско-ливонские акты. — СПб, 1868. С. 118.
- ^ Полоцкие грамоты XIII — начала XVI в. Т. 1. — М., 2015. С. 74.
- ^ ПСРЛ. Т. 4. — СПб., 1848. С. 96.
- ^ ПСРЛ. Т. 5. — СПб., 1851. С. 243.
- ^ Насевіч В. Зяновічы // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 660.
- ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 217.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — 684 с. — ISBN 985-11-0314-4
- Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада / пераклад А. Мікус. — 2-е выд. — Смаленск: Інбелкульт, 2014. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4