Чарнагорыя

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Чарнагорыя
Црна Гора
Crna Gora
Сьцяг Чарнагорыі Герб Чарнагорыі
Сьцяг Герб
Дзяржаўны гімн: «Oj, svijetla majska zoro»
Месцазнаходжаньне Чарнагорыі
Афіцыйная мова чарнагорская
Сталіца Падгорыца
Найбуйнейшы горад Падгорыца
Форма кіраваньня рэспубліка
Міла Джуканавіч
Душка Маркавіч
Плошча
 • агульная
 • адсотак вады
156-е месца ў сьвеце
13 812 км²
2,6
Насельніцтва
 • агульнае (2011)
 • шчыльнасьць
167-е месца ў сьвеце
620 029[1]
45/км²
СУП
 • агульны (2018)
 • на душу насельніцтва
Сьпіс краінаў паводле СУП
$11,381 млрд
$18 261
Валюта Эўра (EUR)
Часавы пас
 • улетку
CET (UTC+1)
СEST (UTC+2)
Незалежнасьць
— ад Сэрбіі і Чарнагорыі

3 чэрвеня 2006
Дамэн верхняга ўзроўню .me
Тэлефонны код +382
Муніцыпалітэты Чарнагорыі

Чарнаго́рыя (па-чарнагорску: Crna Gora, Црна Гора) — краіна на Балканскай паўвысьпе. Мае выхад да Адрыятычнага мора. Мяжуе з Сэрбіяй, Харватыяй, Альбаніяй, Босьніяй і Герцагавінай. 21 траўня 2006 году ў Чарнагорыі прайшоў рэфэрэндум па пытаньні выхаду з саюзнай дзяржавы з Сэрбіяй і абвяшчэньня незалежнасьці. 55% насельніцтва прагаласавала за незалежнасьць. 3 чэрвеня 2006 году парлямэнт Чарнагорыі ратыфікаваў вынікі рэфэрэндуму.

Геаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Тэрыторыя краіны складалася з трох не падобных адно да аднаго месцаў. Прыбярэжная паласа, якая распасьціраецца ўздоўж Адрыятычнага мора ад Хэрцэг-Нові на захадзе да вусьця ракі Баяна на ўсходзе, мае шырыню ня больш за 10 км. За ўзьбярэжжам пачынаецца горная града. Трэцяя зона ўключае басэйн Скадарскага возера, даліну ракі Зета, Белапаўліцкую раўніну і Нікшыцкае поле.

Клімат[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У паўночнай Чарнагорыі — умераны кантынэнтальны, на Адрыятычным узьбярэжжы — міжземнаморскі. У прыморскай вобласьці лета звычайна працяглае, цёплае (+23…25 °С) і досыць сухое, зіма — кароткая і прахалодная (+3…7 °С). У горных раёнах умерана цёплае лета (+19…25 °С) і адносна халодная зіма (ад +5 да -10 °С), ападкі выпадаюць у асноўным у выглядзе сьнега. Ападкаў выпадае ад 500 да 1500 мм у год, пераважна ў выглядзе дажджу, у горах блізу марскога ўзьбярэжжа месцамі выпадае больш за 3000 мм. У паўночных абласьцях Чарнагорыі сьнег ляжыць да 5 месяцаў у годзе. Колькасьць сонечных гадзін за год: у Ігала — 2386, ва Ульцыне — 2700.

Адміністрацыйны падзел[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Тэрыторыя Чарнагорыі падзелена на 21 муніцыпалітэт (вобласьць), абшчыны. Муніцыпалітэты названы па назвах іх цэнтральных гарадоў:

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Паводле зьвестак перапісу 2003 году ў Чарнагорыі пражывае 620 145 чалавек.

Нацыянальны склад насельніцтва:

¹ — чарнагорцы і сэрбы, якія вызнаюць іслам

Родныя мовы:

Рэлігія:

Эканоміка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Значную ролю ў эканоміцы краіны адыгрывае турызм. Міжнародныя курорты знаходзяцца ў месцах Хэрцэг-Нові, Будва, Бечычы, Петравац, а таксама гістарычныя й прыродныя славутасьці — места Котар на беразе Котарскага заліва, былая сталіца Цэціне, Скадарскае возера, гара Лоўчэн, высакагорны кляштар Астрог, каньён ракі Тара (самы вялікі ў Эўропе: яго глыбіня дасягае 1300 м), нацыянальны парк Дурмітар і яго горналыжны курорт Жабляк (1465 мэтраў над узроўнем мора, гэта самы высакагорны горад на Балканах).

На 2022 год найбольшым прадпрыемствам краіны была «Электраэнэргетыка Чарнагорыі».

Дзьве сталіцы адразу[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У артыкуле 8 Канстытуцыі Чарнагорыі сталіцай вызначана места Цэціне. Аднак па артыкуле 7 гэтай жа Канстытуцыі галоўны горад Чарнагорыі — Падгорыца. Цэціне быў сталіцай да Другой сусьветнай вайны, тут знаходзіліся дыпляматычныя прадстаўніцтвы шматлікіх дзяржаваў. Зь пераездам ураду й пераносам асноўных дзяржаўных установаў (за малым выключэньнем у сфэры адукацыі й культуры) у Падгорыцу ў раскошных будынках пасольстваў разьмясьціліся музэі. Таму Цэціне лічыцца гістарычнай і культурнай сталіцай.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]